Autenticno Vizuelno Iskustvo

Muradif Cerimagic, nastao i postao u istom ambijentu kao i ja, u istoj atmosferi jednog divnog grada koji se zove Trebinje, bio je i ostao cudan i problematican lik – covjek. Danas, kada se ponovno susrecem sa likovnim opusom tog cudaka, tog vidovnjaka, misli me nose, ne na akademiju ciji je on bio student, vec u sumrak ovog nesretnog rata koji nas je sve izbacio iz sedla, istjerao iz voljenog Trebinja i otjerao kojekuda. U sjecanju su mi ostala raspela, cudna i dramaticna atmosfera na onim slikama. To su crtacke interpretacije, to je crtacko asocijativna, nemirna prostorna vizija covjekove tragedije, ljudskog udesa koji nam se upravo desio i u Trebinju i u cijeloj Bosni i Hercegovini. To su likovne interpretacije koje kako crtezom, nemirnom konturnom linijom, koja tek tu i tamo cvrsto definise formu da bi u laganom pretapanju ona lagodno presla u prostor i utopila se u dramaticnoj atmosferi.

U toko rata ovaj slikar-vidovnjak naslikao je i jednu sliku pod nazivom ”Jedan dan u Sarajevu” i opet je to apokalipticna atmosfera, to su metafore i simboli, to su tabuti iznad kojih se emanira svjetlost i minare kao simbol kozmicke i zemaljske personifikacije. Tu je i graficka interpretacija u dvodimenzionalnom nalijeganju mostarskog simbola i mosta kojeg nema. Tu je Elgrekovsko pretapanje nebeskog i zemaljskog, tu su, i pokadkad nabacane cudne ideje koje u likovnom smislu tek trebaju zavrsne akcente, onu svoju dubinsku sondu u rasponu i s primjerima nekih stilskih varijanti od strukturalizma, kolaza i apstraktne interpretacije i mi u stvari na izlozbi Muradifa Cerimagica prolazimo izmedju krajnjih tacaka avangarde u osamdesetim i post avangarde i kao da listamo enciklopediju slikarskih mogucnosti. Ako je moderna i imala neke filtere u ovom smislu postmoderna kako u pojedinim grafikama, crtezima i slikama Cerimagica vidimo kao slikara koji dokida sve sto bi podsjecalo na modernu, jer on iz detalja i fragmenata stvara nove cjeline, ili ih sugerira,sto je, u stvari, princip postmoderne.

Cerimagic zapravo prolazi kroz vrijeme i prostor zadnjih decenija evropskog iskustva ispituje kroz ove i druge stilske varijante mogucnosti neogranicene originalnosti i autenticnog vizuelnog iskustva u svom magicnom odrazu moderne i postmoderne. I kao sto se i desavalo prvi impuls avangarde bila je zelja da se svijet kreira iznova. ”Ova motivacija, ova potreba da se iznova otkrije porijeklo umjetnosti i kreativnog zivota, odvojio je modernog umjetnika od umjetnosti svih drugih epoha zapadne civilizacije”. Cerimagic jeste moderni umjetnik, ali slikar koji je suocen sa svijetom koji je cesto rusilacki, bez tradicije i kontinuiteta, koji je vrlo cesto u svakoj sferi zivota bio stran svemu onome sto je zapadni covjek do tada upoznao – shvatio je da je uloga umjetnika kao cuvara tradicije i etickih vrijednosti vlastite kulture jalov posao i otuda te suprotnosti sa odredjenim revolucionarnim idejama, o funkciji umjetnosti u modernom svijetu. Cerimagic u nasim uslovima cestih ratova i rusilackih civilizacijskih pohoda retro-spektivno gleda na tolike originalne vizije nastale u modernom periodu, pa ih i kriticki propusta kroz filter vlastite osjecajnosti i njihove uzvisene vrijednosti i originalnosti dovodi u pitanje. No redukcija stvarnosti koju pruza suvremenost i nasa realnost, cini nam se da mu idu na ruku i da povijest moderne umjetnosti sa svojim plularizmom stilova i ”izama” demonstrira i na ovoj izlozbi u okviru Sarajevske zime, ”ne ono sto bismo mogli nazvati apsolutnom nuznoscu, vec dvoznacnu prirodu svih stilova i relativnu vrijednost odredjenih stilova”. Ova opcija ponudjena proteskoj vidovnosti ovog slikara i imaginaciji cudnog umjetnika, a nije nikakva apoteza umjetnickog genija.

Prof. Dr. Muhamed Karamehmedovic

Sarajevo, 1999